Son yıllarda Türkiye'nin küçük illerinde ardı ardına açılan tıp fakülteleri kulağa gurur verici geliyor. Ancak işin perde arkasına baktığımızda ciddi bir yapısal sorun gözlemleniyor.
Tıp fakültesi açmak, sadece bir tabela asmak veya birkaç kişiyi akademisyen ilan etmekle olmuyor. Bu işin temelinde liyakat, donanım, vizyon ve güçlü bir altyapı yatırımı yatıyor.
Örneğin, Siirt Üniversitesi Tıp Fakültesi… Mezun sayısı her ne kadar bir ilk olsa da bazı kritik sorular sormak gerekiyor:
Fakülte asistan hekim yetiştiriyor mu?
Kaç profesör ve doçent görev yapıyor?
Öğrenciler yeterli sayıda hasta vakasıyla karşılaşıyor mu?
Tıp eğitiminde uygulamalı deneyim hayati öneme sahip. Ancak nüfusu az olan illerde hasta başvurusu ve vaka çeşitliliği sınırlı. Aynı birkaç vaka ile mezun olan bir öğrenci, eksik bir hekim olarak yetişiyor. Büyük şehirlerdeki öğrenciler onlarca farklı klinik tabloyla deneyim kazanırken, küçük illerde bu mümkün olmuyor.
Asistan hekim yetiştirilmeyen ve akademik kadrosu sınırlı fakültelerde eğitim, bazen kişilerin akademik unvanlarını hızla yükseltme aracına dönüşebiliyor. Bu durum, eğitimin niteliği kadar etik boyutunu da sorgulatıyor.
Siirt yalnızca bir örnek değil; Bitlis ve Batman gibi illerde de tıp fakültesi talepleri artıyor. Ancak "bizim de tıp fakültemiz olsun" yarışı, ne o illere ne de ülke sağlık sistemine gerçek katkı sağlıyor. Aksine, kontrolsüz genişleme, eğitimin kalitesini düşürerek toplum sağlığını riske atıyor.
Tıp fakültesi açmak, siyasi bir vitrin projesi olamaz. Bu ülke, tabelası olan ama kadrosu ve vaka deneyimi eksik fakültelerle değil, nitelikli ve güven duyulan sağlık çalışanlarıyla ayakta kalır. Siyasetin ve bürokrasinin bu konuyu artık bir prestij meselesi değil, halk sağlığı sorunu olarak ele alması şart.
Unutulmamalı: Tıp eğitimi, gösterişli adımlarla değil, ciddiyet ve titizlikle yürütülmelidir. Aksi takdirde bedelini, sadece eğitimi eksik kalan hekimler değil, onların bakacağı binlerce hasta öder.