Eğitim ile ilgili araştırmalar, incelemeler, çalışmalar yapan; ömrünün bu zamanına kadar eğitimin içinde geçirmiş, eğitimin çeşitli kademelerinde önemli görevlerde bulunmuş, edindiğim bilgi ve tecrübelerime dayanarak; eğitimde en önemli alanlardan birinin de aile eğitimi olduğuna inanıyorum. Aile içi eğitim çok değerli ve önemli bir dönüm ve kilit noktası benim için. Neden aile eğitimi Çocuklar, hayatına yön verecek olan; konuşmayı, yürümeyi, yemeyi, içmeyi, temel becerilerini, sorumluluk almayı, adetlerini, inançlarını, ibadet alışkanlıklarını, değerlerini, duygularını kontrol etmeyi, yaşam tarzını, beslenme alışkanlığını, temiz ve düzenli olma alışkanlığını, görgü ve nezaket kurallarını, paylaşmayı, sorumluluk almayı, yardımlaşma alışkanlığını… ailede öğrenir. Başka bir deyişle: İnsan hayatına yön verecek olan; iyinin ve kötünün, güzelin ve çirkinin, doğru ve yanlışın, günahın ve sevabın ne olduğunu; daha sonra öğreneceği bilgileri süzgecinden geçirip davranışa dönüştüreceği; kişilik, irade, vicdan, karakter, davranışlar, alışkanlıklar, değerler.. ailede gelişir ve öğrenilir. Ailede hangi konu öncelikli ise çocuğun gündemindeki öncelikli konu da çoğunlukla o olur. Aile okumaya, bilgi edinmeye, spora… önem veriyorsa çocukta okumaya, bilgi edinmeye, spora… önem verir. Çocuklar için en önemli rol modeller anne ve babalardır. Çocuklar anne ve babaların söylediklerine değil, yaptıklarına bakarlar. Çocuk dünyaya ve olaylara ailenin gözü ile bakar. Ailenin gündemi ve ailenin önceliği ne ise çocukların gündemi ve önceliği de çoğunlukla o olur. Ailede, helal lokma ve helal kazanca, doğru sözlü olmaya, işte ve hayatta dürüst olmaya, kul hakkına, komşu hakkına, anne ve baba hakkına, insanlara ve farklılıklara saygı göstermeye, paylaşmaya, ihtiyaç sahiplerine yardım etmeye… dikkat ediliyorsa çocuklarda aynı konulara dikkat etmeyi alışkanlık haline getirir. Tarihimize damga vuran “Büyük Şahsiyetlerin” hayat hikayelerine bakıldığında; yetişmelerinde çoğunlukla annelerinin etkili olduğu görülür. Öncelikli olarak anneler aile eğitimine alınmalı. Nasıl bir çocuk yetiştirilmek isteniyorsa anne ve anne adayları ona uygun düzenlenecek programlarla eğitilmelidir. Ailede eğitime önem veriliyorsa, eğitimle ilgili çalışmalar yapılıp hedefler belirleniyorsa, çocuklar da eğitime önem verir, belirlenen hedeflere ulaşmak için çalışır. Anne ve babalara; ailede çocuğun yaşına ve gelişimine uygun olarak hangi yaşta hangi eğitimlerin verilmesi, hangi bilgilerin öğretilmesi, hangi becerilerin kazandırılması, hangi davranışları içselleştirmesi gerektiği öğretilmelidir. Anne ve babaların ailede yaşantıları ile örnek olmaları sağlanmalıdır. Çocuklara kazandırılmak istenen davranışlar ve öğretilmek istene bilgiler çocuklara sevdirilmeli ve benimsetilmelidir. Çocukların başarı veya başarısızlığında, iyi veya sorunlu insan olmasında en büyük pay anne ve babalarındır. Çünkü anne ve babalar çoğunlukla çocukları ile nasıl iletişim kuracaklarını, onların yaşına göre beklentilerini, duygularını, psikolojilerini bilmiyor. Kimlerle arkadaşlık ettiklerini, nerelere gittiklerini, neler yaptıklarını takip etmiyor. Okula bile bir sorun dolayısıyla çağrıldığında gidiyor. Çocukların her dediğinin yapıldığı, yaptığı olumsuzlukların görmezden gelindiği, kısaca şımartıldığı ailelerde yetişen çocuk hayatta çoğunlukla başarısız ve uyumsuz oluyor. Çocuklar hakkındaki kararların anne ve babalar tarafından alındığı, çocuğa söz hakkı bile verilmediği ailelerde yetişen çocuklar hayata atıldıklarında çoğunlukla içine kapanık kendini ifade etmekten aciz, kendine güveni olmayan biri olarak yetişiyor. Çocuklara değer verilip; çocuğa kendisini ifade etme hakkı verilen, görüşleri önemsenen, sorumluluk verilen ailelerde yetişen çocuklar; öz güveni yüksek, iradesi sağlam ve karakteri düzgün oluyor. Günümüzde çoğu anne ve babalar; çocuklarını sınav odaklı yetiştiriyor. Bazı anne ve babalara göre en iyi çocuk; sınavlarda en yüksek notu alan, sınavlarda üstün başarı gösteren, iyi okulların sınavını kazanıp oralarda okuyan, o okullardan başarı ile mezun olabilendir. Çocukların meslek seçimini ve hedeflerini de çoğunlukla anne ve babalar belirliyor. Toplumda getirisi yüksek olan meslek sahibi olmaları, yüksek makam mevki sahibi olmaları, iyi para kazanmaları öncelikli hedefler olarak ailede belirleniyor. Anne ve babalar çocuklarını; sadece sınav odaklı değil, duygu, düşünce ve iradesini kontrol edebilen, aklını kullanabilen, olaylar karşısında duyguları ile değil aklı ile karar verebilen, öfkesine yenik düşmeyen, güzel ahlaklı, olumlu davranışlar sergileyen, insanlarla olumlu iletişim kuran, güzel ahlak sahibi, sorumluluklarını bilen, öz güveni yüksek olan, iyi ve kötünün, güzel ve çirkinin, günah ve sevabın, doğru ve yanlışın ne olduğunu bilen, kendi tarih ve kültürümüzü, milli ve manevi değerlerimizi önemseyen… bireyler olarak yetiştirmelidir. Çocukları en iyi bilen anne ve babalardır. Anne ve babalar çocuklarının zayıf ve güçlü yönlerini, yeteneklerini, korkularını, ilgi alanlarını daha iyi bilir. Çocuklar için belirlenecek hedefler ve ondan istenilecek davranışlar çocuğun sahip olduğu yeteneklere göre olmalıdır. Çocuklara “iyi insan olma” odaklı hedefler ailede verilir… Çocuğa olumlu davranışlar ailede kazandırılır. Anne ve babalar, çocuklarına akademik eğitimin yanında; inançlarını, ibadetlerini, duygularını kontrol etmeyi, iradesini güçlendirmeyi ve örnek davranışları sergilemeyi ailede öğretmelidir. Günümüzde çocuklar bedenen ve zihnen eğitiliyor ancak ruhen eğitilmiyor. Okullarda öğrencilere bilgiler yükleniyor. Ancak o bilgileri işleyecek karakter eğitimi verilmiyor. Karakter eğitiminin verildiği yer çoğunlukla ailedir. Elimde imkan olsa; “ Karakter Eğitimi “ adı altında, içeriğinde: Çocuk eğitimi, aile eğitimi, değerler eğitimi, duygu, düşünce, davranış ve irade eğitimi, ahlak eğitimi, iletişim ve ruhsal eğitimin olduğu bir dersi okullarda zorunlu olarak okuturdum. Karakter eğitimi ile hedeflenen amaç: Değerlerimizi öğretmek ve yaşam biçimi haline getirmek. Çocuklarımıza olumlu davranışlar kazandırmak. Aileyi huzurun merkezi haline getirmek. Birbirlerini dinleyen, anlayan, değer veren, birbirlerinin düşüncelerine, yaşantılarına, kültürüne kısaca farklılıklarına saygı gösteren, sevinçlerini ve üzüntülerini paylaşan, birbirlerine sevgi bağı ile bağlı bireyler yetiştirmek olmalıdır. Anne ve babaların çocuklarına karşı sorumluluklarının 18 yaşına kadar değil, ömür boyu devam etmesi gerektiğini anlatmak ve benimsetmek. İnsanların kendileri için yapılmasını istedikleri güzellikleri başkaları içinde istemelerini sağlamak. Sözlerinde, işlerinde ve davranışlarında dürüst bireyler yetiştirmek. Birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye etmek. Başkalarına el ve dilleri ile zarar vermemek. Söylediğinde sözlerin güzelini söylemek. Çocukların anne ve babalarına, büyüklerine, kardeş ve akrabalarına, komşularına, ihtiyaç sahiplerine karşı sorumluluklarının ömür boyu bir ibadet anlayışıyla yerine getirmeleri gerektiğini öğretmek ve benimsetmek zorundayız